مریم پاتر

عبور از 14 شهریور و اکنون شروع 30 سالگی و دهه ­ی سی زندگیم...30 سالگی، سال جشن گرفتن، خندیدن­ های بلند و تصمیمات بزرگ است.اصلا باید دوباره عاشق شد و دوست­ داشته شدن را عمیق­ تر تجربه کرد.وقتی سی ساله شدی، متوجه می­ شوی هیچ چیز، هیچ عیبی ندارد؛ پس آنگونه زندگی کن که می ­خواهی.در سی سالگی، هیجان بیست سالگی، جای خود را به آرامش می­ دهد و شور نوجوانی اکنون ذوقی منطقی­ ست برای زندگی را زیستن...سی سالگی، فرصتی­ ست برای شناخت دوباره خود..سی سالگی مزه خاصی دارد.. باید آرام پیش بروی.. اما با قدم­های محکم می­ توانی تکیه گاه باشی و هم، تکیه کنی..می­دانی چه عطری باید بزنی...چطور باید لباس بپوشی..و چطور باید عاشق بشوی..به قول معروف، بعد از سی سالگی که عاشق شوی، دیگر اسمش را روی کاغذ نمی ­نویسی و دورش قلب بکشی، یا عکس را لای کتاب نمی­ گذاری تامدام نگاه کنی..سی سالگی به بعد که عاشق شوی، غروب­ های پاییز، یک لیوان چای می­ ریزی و از پشت پنجره تمام شهر را زیر بارانی که نمی ­بارد، با خیال او قدم می­زنی..خلاصه که... فکر کنم دهه سی زندگی هم عالمی دارد... نوشته شده در پنجشنبه هفتم مهر ۱۴۰۱ساعت 2:28 توسط مریم پاتر| مریم پاتر...